Trappen

Gelukkig schieten we allebei vroeg in de ochtend wakker. Oeps,dat komt ervan als je de avond voordien als een blok in slaap valt en je bent vergeten de wekkers te zetten.

We starten de dag met een typisch Amerikaans ontbijt en rijden nadien naar onze volgende bestemming. We ruilen de miljoenenstad Los Angeles in,  voor een rustig plaatsje aan een meer Lake Havasu.

De weg naar Lake Havasu is wat eentonig, met hier en daar een paar cactussen ; en het risico op overstekende ezels is blijkbaar ook niet te onderschatten, aangezien ze er zelfs verkeersborden voor hebben aangemaakt.

We komen toe in de namiddag, onder een bewolkte hemel.  Het is lekker zweten en plakken met zo een 40 graden op de thermometer….. het kan dan ook niet anders dat ons hotel “the Heat” noemt 😉

We hebben een kamer op het gelijkvloers met een prachtig zicht op de London Bridge. En voor jullie denken dat we al aan het ijlen zijn van de warmte; we zitten wel degelijk in Amerika. De stichter McCulloch ( die van de kettingzagen enz… ) besloot om in 1968 de originele London Bridge over te kopen van de Britten, ze te restaureren en ze in 1971 terug te plaatsen over het meer. Slimmen type me dunkt.

Dus wij de trappen op om de brug te bewonderen, en het is inderdaad echt de moeite. Net als de drie andere keren dat we diezelfde trappen hebben gedaan omdat er ééntje haar zonnecrème vergeten is en al wat rood begint aan te lopen ( en neen, ik ga geen namen noemen … Maar het begint met een A en eindigt op NN )

Met de nodige aanmoediging van onze Garmin horloge die ons toejuicht dat we zoveel verdiepingen hebben gedaan trekken we er toch nog op uit om iets te eten , zodat we nu kunnen relaxen op ons terras.

We zullen waarschijnlijk weer als een blok in slaap vallen, maar deze keer zijn onze wekkers tenminste al opgezet.

Denk ik …..