Na 2 dagen Lake Powell is het tijd om verder te trekken naar een volgend Nationaal Park in Utah.
Gedurende de rit van een kleine 3 uren zien we het landschap continu veranderen. De rode rotsformaties van Arizona maken plaats voor weidse vergezichten met valleien met groene begroeiing.
Boven Bryce canyon stapelen de donkere wolken zich op. Het gaat toch niet waar zijn zeker,toch geen regen he.
Als we uitstappen bij het Visitor Center vallen de eerste druppels al op het asfalt. Maar het is maar van korte duur, we hebben voor de rest geen druppel meer gezien. Oef.
Bryce canyon viert dit jaar zijn 100 ste verjaardag. Het is te merken aan het aantal bezoekers. We zijn hier dus niet alleen.
Om de massa voor te zijn rijden we direct naar het laatste viewpoint van het park. Hoe dieper het park in, hoe minder volk.
Wat er wel te zien is zijn de typische hoodoos. Hoodoos worden gevormd door ijs, wind, zand, zon. Het is moeilijk uit te leggen, het zijn de pieken die jullie zien op de foto’s.
Elk viewpoint heeft zijn charmes en geeft telkens een ander beeld.
Op weg naar het hotel passeren we nog meer prachtige rotspartijen. Er is er toch eentje die het niet kan laten om langs de kant te stoppen. Met de camera in de hand gaat ze ‘eventjes’ kijken. Dat ‘eventjes’ loopt uit tot een dik half uur. Lies stond net op het punt om Child focus te bellen dat ze daar met een grote glimlach komt aangewandeld. Naast de parking was er blijkbaar een weggetje dat naar de top van Red canyon leidde. Na een serieus kort klimmetje was het uitzicht geweldig. Wat een mooie afsluiter van een prachtige dag.
Zoals de echte cowboys slapen we vannacht in een houten blokhut. We zullen morgen wel zien of de houten balken al dan niet zijn doorgezaagd door ons gesnurk.